مصاحبه با جوناتان دی. کوییک: آینده با کرونا؟

وبسایت The Guardian مصاحبه‌ای با جوناتان دی. کوییک (کرسی‌دار دانشگاه دوک کارولینای شمالی، نویسنده‌ی کتاب «پایان بیماری‌های واگیردار»، کرسی‌دار سابق GHC و کارمند افتخاری سازمان بهداشت جهانی) منتشر کرده که در ادامه متن ترجمه شده از این مصاحبه را خواهیم خواند.

به نظر میاد که کووید-19، بر اساس تعریف WHO، داره به یه بیماری جهانی تبدیل می‌شه. اما سازمان بهداشت جهانی هنوز اعلام بیماری جهانی نکرده. به نظر شما بهترین و بدترین اتفاق ممکن در این زمینه چه چیزی می‌تونه باشه؟

بهترین اتفاق به نظر من می‌تونه این باشه که شیوع بیماری در چین متوقف بشه و شعله‌های کم‌حجم‌تر این بیماری هم در کشورهای دیگه خاموش بشن. اما بدترین اتفاق می‌تونه این باشه که بیماری جهانی بشه و به یک اندمیک تبدیل بشه. یعنی تا ابد در میان انسان‌ها وجود داشته باشه.

به نظر شما تا امروز، 27 فوریه، کدوم یکی از این دو حالت محتمل‌تره؟

احتمال اتفاق بدتر خیلی بالاست. ما در شش قاره نشانه‌هایی از شیوع دیده‌ایم که ظاهرا بی‌صدا بودن. یعنی تا حدی بدون نشانه و علائم. داخل و خارج چین انتقال از شخص به شخصی دیگه اتفاق می‌افته و کشورهای خیلی زیادی در هفته‌ی گذشته اعلام شیوع کردن (حدود 47 کشور) و شیوع ناگهانی در ایران، ایتالیا و کره جنوبی هم گزارش شده. اگر به یک پندمیک (بیماری واگیر جهانی و مزمن) تبدیل بشه، این سوال پیش میاد که چقدر نتیجه‌ی بدی داره و چقدر طول می‌کشه؟ نرخ مرگ و میر در اثر ابتلا به بیماری کمی از دو درصد بیشتر بوده که این مقدار از مرگ در اثر Sars خیلی کمتره؛ اما از مرگ و میر فصلی ناشی از آنفولانزا بیست برابر بیشتره. البته هنوز چیزای ناشناخته‌ی زیادی وجود دارن و ممکنه ما چیزای زیادی رو دست کم گرفته باشیم، مثل زمان ناقل بودن یک شخص یا راه‌های انتقال ویروس.

اگر اتفاق بدی که گفتین پیش بیاد، آیا کاری هست که بتونیم انجام بدیم تا اثرات منفی رو به حداقل برسونیم؟

قطعا هست. می‌تونیم تجهیزات بیشتری فراهم کنیم و به عموم مردم اطلاعات بدیم؛ کنترل بیشتری بر سفرها داشته باشیم و خاطرجمع باشیم که کارمندان بخش بهداشت و سلامتی بتوانند در صورت نیاز تست داده و تست بگیرند و همیشه هشیار باشند؛ مثلا شخص مشکوکی را بدون تست گرفتن رها نکنند. با این وجود، بر اساس تجربیاتی که در گذشته داشتیم، احتمال این وجود داره که خیلی از مقامات و هم‌چنین عموم مردم در بسیاری از نقاط دنیا از خطرات این ویروس آگاهی نداشته باشند.

قبلا گفته بودین که زمان و اعتماد در مدیریت بیماری‌های واگیردار خیلی اهمیت دارند. منظور دقیق شما از این موضوع چیه؟

منظور اینه که زمان بین اطلاع از بیماری ناشناس و رسیدن این اطلاعات به نهادهای تصمیم‌گیرنده اهمیت بالایی داره. برای این که موضوع روشن بشه به این مقال توجه کنید. یک شبیه سازی از آنفولانزا در سال 2018 از Gates Foundation منتشر شد که سرعت انتقال رو اینطور پیش‌بینی کرده بود: 28 هزار نفر بعد از یک ماه، ده میلیون نفر بعد از سه ماه و سی و سه میلیون نفر بعد از شش ماه. ویروسی که در این شبیه‌سازی بررسی شد واگیردارتر و مرگبارتر از کووید-19 بود (هردو ویروس تنفسی هستند) اما این مثال نشان می‌ده که بیماری‌های واگیردار به شکل تصاعدی رشد می‌کنند. برای همین اگر بتونیم که یک چنین بیماری رو در هفته‌های اول مهار کنیم خیلی مهمه. بحث اعتماد هم ازین جهت مهمه که نباید اطلاعات معتبر رو نادیده بگیریم. در این صورت مشکل به وجود میاد. باید امیدوار باشیم که چنین موضوعی در چین اتفاق نمی‌افته.

بر اساس گزارش‌های موجود، حد اقل یک سال تا تولید واکسن کووید-19 فاصله داریم. وقتی به واکسن برسیم، به نظرت موضوع خانواده‌های مخالف واکسیناسیون همچنان جدی خواهد بود؟
​​​​​​​
شواهد نشون می‌ده که مخالفت با واکسن با وجود مرگ و میر زیاد از بین می‌ره! اما وقتی شیوع شدید بیماری از بین بره، واکسیناسیون و جدی گرفتنش به این برمی‌گرده که چقدر در ذهن مردم خاطره‌ی شیوع بیماری تازه‌س. من در مورد این موضوع کتابی نوشتم که ممکنه یک بیماری واگیردار شیوع پیدا کنه، واکسنش ساخته بشه، شما واکسینه بشین اما همچنان بیمار بشین؛ چرا که خیلی از م��دم مخالف واکسیناسیون هستن. در آمریکا 20% بر این باورن که استفاده از واکسن باعث اوتیسم می‌شه. مشکل کار اینه که اطلاعات غلط زیادی وجود داره که به صورت رایگان در اختیار مردم قرار می‌گیره در حالی که اطلاعات دقیق و معتبر برای مردم هزینه‌بر هستند.

ممکنه چین واکسن کووید-19 ساخته باشه؟

تنها جایی که من می‌شناسم و می‌دونم که نمونه‌ی واکسن آماده برای تست انسانی داره موسسه‌ی مدرنا (Moderna) در آمریکاست. این تست‌ها برای ماه آپریل آماده می‌شن. چینی‌ها در این زمینه تازه‌واردن، اما شرکت Clover Biopharmaceuticals در حال تولید یک واکسن برای همین ویروسه.

ظاهرا ویروس کووید-19 از یک بازار فروش حیوانات زنده منتشر شده. به نظر شما چنین بازارهایی باید تعطیل بشن؟

نه. دولت چین بعد از بیماری سارس این کار رو انجام داد. بازارها هم به صورت زیرزمینی به فعالیت خودشون ادامه دادن. برای حل مشکل اصلی باید مدیریت این بازارها منظم‌تر باشه و نظارت قوی وجود داشته باشه. نظارت فعال و از بین بردن مرغ‌های بیمار باعث شد که شیوع آنفولانزای مرغی هم کنترل بشه.

به نظر شما شیوع یک بیماری واگیر مثل کووید-19 اجتناب‌ناپذیر بود؟

از دیدگاه بیولوژیکی چنین چیزی اجتناب‌ناپذیر بود، اما این اتفاق در بدترین زمان و در بدترین مکان اتفاق افتاد. ووهان شهر بزرگیه و مبدا خیلی از فعالیت‌ها حساب می‌‍شه. از طرفی هم موارد اولیه‌ی ابتلا هم دقیقا قبل از سال جدید قمری اتفاق افتاند و در این دوران افراد زیادی قصد مسافرت برای بازدید خانواده رو داشتند.

به نظر شما چین تونست این بیماری رو به خوبی کنترل کنه؟

از پنج ماه پیش شاخص امنیت بهداشت جهانی برای تشخیص آمادگی در برابر بیماری‌های واگیردار تشکیل شد و این شاخص به کشورها بر اساس شش عامل امتیاز می‎‌ده: پیش‌گیری، تشخیص، عملکرد، نظام بهداشتی، محیط پرخطر و تطابق با استانداردهای جهانی. هیچ کشوری امتیاز کامل در هر شش مورد ندارد. چین هم در تشخیص و عملکرد نتایج خوبی گرفت اما در عامل نظام بهداشتی عملکرد ضعیفی داشت (مخصوصا در مورد عامل پیش‌گیری، به دلیل عدم وجود استاندارد مناسب برای تشخیص امنیت مواد خوراکی)

فکر می‌کنین روزی برسه که بیماری‌های واگیردار از بین برن؟

به نظرم تجربه‌های دیگه‌ای هم در این زمینه خواهیم داشت. اما اقدامات پیشگیرانه‌ی زیادی هست که بتونیم انجام بدیم.

مصاحبه‌ی بالا ترجمه به اختصار از وبسایت https://www.theguardian.com/world/2020/mar/01/the-worst-case-scenario-for-coronavirus-dr-jonathan-quick-q-and-a-laura-spinney می‌باشد.